14. Nieuwjaarslicht

Aangekomen op het vliegveld van Chennai, het vroegere Madras, wacht ons de uitdaging om zonder contant geld in Auroville te komen: ca. 150 km verderop. Onze hoop is vooral gevestigd op een treinstation of reisagent mét pinautomaat, maar gerust zijn we er allerminst op. Voordat we ons überhaupt hebben kunnen oriënteren op de weg naar de trein, worden we aangesproken door een taxichauffeur. Hij verzekert ons dat we aan genoeg contant geld zullen kunnen komen door ons langs pinautomaten te rijden én zijn benzine te pinnen: ‘geen probleem!’. Tja, dat kennen we inmiddels, maar we besluiten om de gok te wagen. Soepel loopt het vervolgens allerminst: de benzine zit al in de tank als onze kaarten blijken te worden geweigerd. De chauffeur heeft nu een probleem omdat hij ook geen geld heeft om hiervoor te betalen, dus dan maar zijn telefoon inleveren als onderpand. Bij de pinautomaten treffen we het ook niet en dus zijn we blij als bij aankomst de eigenaresse van de door ons geboekte Homestay het bedrag contant wil voorschieten.

Dan zitten we nog met de geblokkeerde bankpas van Maamke. Onze bank in Nederland vermoedt dat de pas mogelijk beschadigd is en daarom uit voorzorg werd geblokkeerd. De bank kan de pas deblokkeren en gelukkig voor ons blijkt hij het tot nu toe nog te doen.
En er is meer goed nieuws over geldzaken: Onze Homestay ligt in het plaatsje Auroville en dat blijkt een oase in deze roerige tijden. Zij hebben namelijk een eigen financieel betaalsysteem waardoor we veel betalingen zonder contant geld kunnen doen. Bij onze  registratie als gast krijgen we een betaalpas (Aurocard) waar we met onze pinpassen geld op kunnen zetten. Maar wat is dan dit Auroville, dat ze zo’n eigen systeem hebben?

Zo’n 50 jaar geleden (1968) is Auroville opgericht als ‘stad voor de toekomst’. De oprichters, genaamd Sri Aurobindo en een française genaamd  ‘The Mother’, wilden een samenleving oprichten die mensen verbindt. Een gemeenschap op spirituele grondslag (wij zijn allen één) en waar iedereen gelijkwaardig is (ongeacht ras, geloof en leeftijd). Werk is hier vooral bedoeld om ieders afzonderlijke kwaliteiten volop te ontwikkelen. Auroville is tegelijkertijd van niemand (valt niet onder een natie of religie) èn van iedereen die er aan werkt.
Door het streven naar een hogere vorm van bewust-zijn, zullen de producten uit Auroville van hoge kwaliteit zijn en minder belastend voor de natuur. Dit heeft ondertussen geleid tot veel kleine, vaak ambachtelijk werkende, ondernemingen en ook worden producten ontwikkeld die bijdragen aan de gezondheid van mens en natuur. Het ontwikkelt zich nog steeds, met steun van de Indiase regering, en lijkt een vrij succesvolle poging tot het vormen van een Utopia (www.auroville.org).

Bij de oprichting van Auroville is als centrum een prachtige boom gekozen, een zogenaamde Banyan Tree: een boom die vanuit haar takken nieuwe (gewortelde) stammen aanmaakt. Werkelijk een wonderlijk staaltje van moeder natuur. Naast deze boom is het spirituele centrum van Auroville gebouwd: de Matrimandir. Een futuristisch uitziend gebouw dat ontworpen en ingericht is om je in stilte (concentratie of meditatie) in contact te brengen met de universele bron in jezelf. Het geheel is omringd door 12 prachtige tuinen en zou je mogen beschouwen als de ziel van de stad.
Als gast van Auroville kun je je aanmelden om je een kwartier in de binnenste kamer van de Matrimandir te kunnen ‘ concentreren’. We krijgen de kans om dit te doen en lopen even later diep onder de indruk weer naar buiten (helaas, maar begrijpelijkerwijs was fotograferen niet toegestaan).

Alles binnen Auroville is op fietsafstand,  dus huren we fietsen en wagen ons tussen het soms drukke verkeer van vooral brommers en motoren.
Er zijn veel activiteiten waarvoor je je kunt aanmelden en wij kiezen voor een tour naar het Sadhana Forest. Het is een fascinerend project over herbebossing van het gebied rondom Auroville. Bij de oprichting 50 jaar geleden was Auroville feitelijk onbewoonbaar. Het oorspronkelijke tropische bos was door boomkap verworden tot een dor, heet en droog gebied waar niets meer wilde groeien. Door het planten van bomen én het verhogen van het grondwaterpeil is het bos in en rond Auroville nu sterk terug aan het komen. Bijzonder dat de bouw van deze stad juist voor méér natuur zorgt… Op basis van het succes hier zijn inmiddels ook al op Haïti en in Kenya projecten gestart. Extra bijzonder is dat dit project volledig op vrijwilligers en donaties draait (www.sadhanaforest.org).

In de Homestay verblijft ook een Duitser genaamd Willi, waar we leuk contact mee hebben. Onze interesses en (yoga)leefstijl hebben veel gemeen en dus brengen we gezellige momenten met elkaar door. Met Willi vieren we ook de jaarwisseling en dit niet alleen in een andere omgeving maar ook op een heel andere manier.
Op oudjaarsavond gaan we heerlijk uit eten en denken we terug aan alle gebeurtenissen in 2016. Dat zijn er voor ons nogal wat! Willi vertelt hoe je al die gebeurtenissen heel liefdevol in gedachten inpakt, op een bootje zet en weg laat varen. Zonder er labels op te plakken, heel neutraal, ga je er nog eens langs en laat je het los.
Na ons diner gaan we naar bed omdat we vroeg op willen staan. We maken hét grote moment van middernacht dan ook niet mee. In de verte horen we nog een klein beetje vuurwerk, maar dat is niks vergeleken met Nederland.
Dan gaat op Nieuwjaarsdag om 4.30u de wekker. Het leuke is, dat het op dat moment precies middernacht is in Nederland! Het is nog pikkedonker buiten en we fietsen samen met Willi naar het terrein van de Matrimandir, waar we uitgenodigd zijn om onder het brede bladerdak van de Banyan boom te zitten. Ter gelegenheid van het nieuwe jaar liggen er bloemen en branden er overal kaarsjes. Er zijn niet veel mensen op de algemene uitnodiging af gekomen, zo’n 30 man in totaal en dat is ook ongeveer het aantal stammen dat deze boom telt: er is dus voor iedereen een stam om tegenaan te leunen. Het zijn voor ons nu de eerste stralen van de zonsopkomst die met hun stille vuurwerk het nieuwe jaar als vanzelf laten ontstaan. En dat in Auroville, dat zichzelf promoot als ‘Stad van de Dageraad’.

Na nog een paar dagen in Auroville nemen we afscheid van Willi en onze Homestay en stappen we in Pondicherry op de nachtbus naar Madurai. Deze zogenaamde sleeperbus bestaat grotendeels uit ligplaatsen. Uiteraard gemaakt naar de lengte van de gemiddelde Indiër, maar we zijn blij dat we liggend kunnen reizen, ondanks dat slapen in zo’n bus ons toch niet makkelijk valt (daar zullen onze snurkende medereizigers anders over denken).

Als we heel vroeg in de ochtend in Madurai aankomen kunnen we in ons hotel nog niet de kamer op, dus bivakkeren we de vroege uurtjes op de bank in de hotellobby. Nog even niet veel beter dan slapen in een bus, maar een goed ontbijt en een paar baantjes in het zwembad doen wonderen. ‘s Middags gaan we nog even de stad in voor het toeristische hoogtepunt: een groot tempelcomplex dat zich qua uitstraling kan meten met de Taj Mahal. We kijken inderdaad onze ogen uit op het ontelbare aantal prachtige beeldhouwwerken, de hindoes die zich hier in grote getale verzamelen en de kraampjes vol bling-bling.

En dan nadert er een tijdelijk afscheid.
Maamke gaat vandaag naar de Sivananda ashram in Madurai, waar zij de Sadhana Intensive Course (een intensieve retraite) gaat doen.
Bart zal vanavond doorreizen naar de Sivananda ashram in Neyyar Dam, waar hij de Teacher’s Training Course (TTC) gaat doen.

De komende maand zullen we dan ook niet (tot heel beperkt) bereikbaar zijn, maar we melden ons zeker weer naderhand!