23. Boeiende bouwstenen

Als we ons op de camping gereed maken voor vertrek, blijkt er een groot gat in het dakluik te zitten én gaat een van de stokken van de voortent stuk. Het is mooi weer, dus géén belemmering om te vertrekken en we stellen de reparaties dan ook uit tot later. Als we dan eenmaal willen vertrekken, blijkt dat een van de autobanden half leeg is. Met dank aan onze recente ervaring in het ‘Omgaan met Tegenslagen’ vatten we het allemaal luchtig op. We pompen de band op bij het dichtsbijzijnde station de service en met vrolijke moed vertrekken we verder westwaarts.

Ons nieuwe WorkAway-adres bevindt zich in de streek Aveyron tussen Aurillac en Rodez en de weg voert ons door een aantal indrukwekkende Franse gorges. Veel van de plaatsjes die we passeren hebben nog een sprookjesachtige charme dankzij hun ruwstenen muren, leistenen daken en kleine, stoere kastelen.
Vlak voor we er zijn, gaan we vanuit een plaatsje aan de rivier la Truyère met caravan Wilhelmina nog even steil slingerend omhoog. We hebben gelukkig nauwkeurige instructies gekregen om het adres te vinden en als we via een smal en hobbelig laantje bij een heel schattig huisje aankomen zijn we na een lange rit eindelijk op de plek van bestemming!

 

We worden hartelijk ontvangen door Lucy en Oliver, een Brits stel dat hier vorig jaar is komen wonen met het idee om van deze plek een yoga-retraitehuis te maken (www.wholeheartedretreats.net). Ze hebben een mooie plek gevonden aan de rand van een klein gehucht, midden in de natuur.
Er is een goede plek voor onze caravan en als die met hun hulp staat kunnen we buiten in de zon al gauw aanschuiven voor een overheerlijke Indiase maaltijd. Naast het huis hebben ze onlangs een groot houten dek gebouwd waar we eten bij het licht van de zonsondergang, uitkijkend over de vallei en de naastliggende bergen.

 

De woning is ongeveer 150 jaar oud en heeft ook die grove eenvoud van de bouwstijl van de streek: meterdikke muren gemetseld met grove granieten stenen, een paar kleine ramen en gebouwd tegen een steile heuvel. Op de helling boven het huis bevindt zich de groentetuin en onder het huis is al een yogadek op poten gezet. Van binnen heeft het huis geen tussenwanden om de ruimte zo groot en, met de weinige ramen, ook zo licht mogelijk te houden. Er is nog geen badkamer, dus hebben ze buiten onder de hoge eikenboom een douche gebouwd, die je via een tuinslang steeds moet verbinden aan de keukenkraan. Als je klaar bent om te kunnen douchen geef je een gil zodat binnen de kraan aangezet wordt en evenzo weer uit. Ook het toilet bevindt zich buiten in de vorm van een zelfgebouwd compost-toilet. Je behoefte doen en in plaats van doorspoelen gooi je er een handvol zaagsel overheen. Bergop in de groentetuin verbouwen ze zelf zoveel mogelijk groenten en fruit en die kunnen natuurlijk wel wat compost gebruiken! Lucy’s fantastische kookkunsten maken dat het eten ons desondanks (of ook dankzij?) voortreffelijk smaakt waardoor deze natuurlijke cyclus in stand kan worden gehouden.

Oliver is het manusje-van-alles die zich ontfermt over de grote verbouwing: de muren en het dak blijven staan, maar verder moet alles onder handen worden genomen. Het geheel oogt nu nog als een grote bouwplaats, maar over vijf weken moet de basis er staan om hun eerste gasten te kunnen ontvangen. Het lijkt of we middenin een aflevering van ‘Ik Vertrek’ terecht zijn gekomen en we hebben er echt zin in om bij te dragen aan het halen van hun deadline.

Otis is hun vrolijke, jonge hond die zijn plek de komende weken graag met onze Billy wil delen. Hij is verslaafd aan apporteren en rent als een dolle de heuvel op en af om één van de vele speeltjes terug te brengen. Billy maakt zich als oudere hond niet meer zo druk en het wordt zo langzamerhand ook te zomers voor een poolhond om zich veel in te spannen. Toch laat Billy zich af en toe verleiden tot een kort spel met Otis, waarna beiden gebroederlijk een plek in de schaduw opzoeken om uit te hijgen.

 

Een aantal jaren geleden leidde de yoga-interesse van Lucy en Oliver tot een reis naar India, waar ze een yogaleraren-opleiding volgden. Toen ze na zes maanden weer terug waren op hun woonboot in Engeland, voelden ze dat het roer om moest. Met het beetje spaargeld dat ze hadden kochten ze dit enigszins verwaarloosde huis in Frankrijk, verkochten de boot en verhuisden vorig jaar definitief hier naartoe. Hun huis zal niet alleen de basis zijn voor yoga-retraites, maar ook worden verhuurd als (Air-) B&B. Ze willen het onderkomen vooral heel eenvoudig houden en veel ruimte rond hun huis creëeren om de prachtige, nog wilde natuur hier te kunnen beleven.

De eerste ochtend worden we met Billy uitgenodigd voor een lange wandeling door de omgeving. Met de kersen en wilde aardbeien die we tegenkomen vullen we ons ontbijt nog even aan en bij terugkomst bespreken we het werk dat we zouden kunnen doen. We starten in de groentetuin waar op de diverse tuinterrassen het onkruid gewied moet worden. Ook maken we met takken en touw stellages over de jonge pompoen- en courgetteplanten. We vinden al snel onze draai en krijgen de volgende dag een interessant project aangeboden. Er moet op de helling onder het huis een terras worden aangelegd met behulp van cement en natuursteen. Er is al wat zand en puin gestort en er staat al een deel van een muur die we nu tot volwaardig terras af mogen maken. We gaan hiervoor stenen gebruiken die we eerst uit vervallen muren en terrassen moeten verwijderen. De stenen zijn allemaal natuurlijk gevormd en dat maakt het hergebruik al bij voorbaat een hele uitdaging.

Oliver is een kei in het uitleggen van hoe we dit het beste kunnen doen en even later draait de betonmolen op volle toeren en storten we ook onszelf vol overgave op ‘onze’ bouwplaats: stenen uitzoeken, passen en meten, cement eronder en waterpas kloppen. De zon schijnt volop en de parasol houdt ons dankbaar in de schaduw. Het is een enorme puzzel om de grillig gevormde stukken op hun plek in de cirkel te krijgen en Oliver vertelt dat er in het Engels een passende naam voor is: Crazy Paving. Na het vlakke werk volgen de zware stenen voor de afronding van de muur. Door hun gewicht leren we al snel eerst goed in te schatten welke steen waar past om zo min mogelijk te hoeven tillen. Toch moeten ze dan nog één keer van hun plaats om het metsel er onder te krijgen. Het werk vraagt om een goede samenwerking en om het vinden van de balans tussen flink doorwerken en het zoeken naar de perfecte steen. Het is leerzaam werk maar bij 30˚C ook extra zwaar en om er zelf niet gek van te worden doen we op het heetst van de dag een ander klusje. Bij al deze werkzaamheden heeft ook Billy zich weer een taak toebedeeld. Als een soort opzichter waakt hij over onze werkplek om pas daarna te ontspannen met Otis.
Als na een aantal dagen, op een paar extra zakken kiezels na, het terras klaar is voor gebruik, zijn zowel de eigenaren als wij supertrots op het resultaat en kan dit metselen op onze C.V. erbij.

   

   

   

 

 

Als schaduwklusje gaan we aan het werk in het bos om hazelaartakken te rooien. We maken een natuurlijke afscheiding onder het houten dek door deze takken tussen de palen te vlechten. Jonge hazelaartakken zijn nog heel flexibel en er groeien veel hazelaars in de omgeving, waar dankbaar gebruik van wordt gemaakt.
Het meest koele werk is echter het isoleren van de kelder van het huis die door Oliver wordt omgebouwd tot kamer inclusief badkamer. Ook nu is het weer passen en meten om het houten frame te vullen met piepschuim en alle kieren af te plakken.

 

 

We starten de dag vaak met yoga op het speciaal daarvoor gemaakte yogadek. Een aantal ochtenden staan we extra vroeg op om elkaar yogales te geven en van Oliver krijgen we nog een privé klankschalensessie. Zo begint zich langzamerhand al de vorm van de retraite af te tekenen: yoga in diverse vormen op een plek met een intense natuurbeleving. De steeds weer opnieuw boeiende vergezichten en de bijzondere dieren in de omgeving zoals dassen, slangen, groene hagedissen, grote kevers en enkele rondzoemende hoornaars helpen je dichterbij je eigen natuur te komen. Het is voor ons een inspirerende plek en manier van leven waarover we hen veel bevragen. We zijn benieuwd welke bouwstenen we hiervan mee zullen nemen naar onze eigen toekomst.

In onze vrije dagen zoeken we vanwege de warmte vooral de waterkant op. Uitzondering hierop is een uitstapje naar het pelgrimsplaatsje Conques dat aan één van de vier hoofdroutes naar Santiago de Compostella ligt. Een goed geconserveerd, pittoresque plaatsje rondom een oude, stijlvolle, grote kerk en al duidelijk ingesteld op een grote stroom pelgrims en toeristen.

   

Hier in Frankrijk hebben Lucy en Oliver een nieuwe vriendenkring opgebouwd met voornamelijk andere Engelsen én Nederlanders. Een groot aantal van hen ontmoeten ze bijna wekelijks op filmavonden die de groep zelf organiseert in een klein, tot bioscoop omgebouwd, buurthuis. Wij gaan ook een avondje mee en het is interessant om ook hún verhalen te horen over het leven in Frankrijk. Een paar dagen later zien we ze weer als één van de Nederlandse stellen een BBQ organiseert. Ook zij zijn bezig met het verbouwen van een oude boerderij tot een (hippe) B&B en enthousiast laten zij ons hun vorderingen zien. Het is een ontspannen, gezellige avond met een fijne groep mensen. De meesten van hen zitten in hetzelfde schuitje en het is mooi om te horen hoe ze elkaar helpen bij de lastigere klussen óf als er een deadline aankomt die iets te spannend lijkt te worden.

We zijn enthousiast over het werk wat we hier hebben kunnen doen en de nieuwe vaardigheden die we hebben geleerd. Ook hebben we genoten van het overheerlijke eten, de pracht en stilte van de natuurlijke omgeving en daarbij was het fijn om dit met gelijkgestemden te beleven.
Als na ruim twee weken werken de ouders van Lucy hier op bezoek zullen komen maken wij alvast plaats. Met een zelf gerepareerd dakluik, een aangepaste tentstok en een geplakte autoband vervolgen we onze reis nu noordwaarts.